1.
توھان جي حسن جو ڪو حد ڪانهي،
ٻين لاءِ اھو ڪٿي ٿيندو،
پر مون لاءِ اھو مڪمل آهي.

2.
جيڪڏھن نفرت ڪرڻي آھي ته نفرت سان،
۽ جيڪڏھن محبت ڪرڻي آھي ته محبت سان،
انھيءَ ۾ ئي انسانيت جو جوھر آھي.

3.
ڪونجڙين جي اڏامندڙ قطار ڏسي،
يادون وري يار جي در تي ڦري آيون.

4.
ايڪلو بادل اڏامي،
ھن ريگستان ۾ رات جو ٿڪل پاڻي وسارين.

5.
جيڪڏھن تو پاڻ کي پھچائڻ ڪونهي،
ته پوءِ ڪير آھي هن ديس جو وڃڻ وارو؟
توهان جي جنم جون نشانيون به اڻڄاتل آهن.

6.
روح کي ورجائي ڇڏيو آھي،
پر زندگيءَ سان زندگي ڪيئن ملندي آھي؟

7.
سون لاءِ ته سڄي عمر گھٽ آھي،
پر زندگي جاگڻ جو ئي ٻيو نالو آھي.

8.
خوشبو ڪھڙي گل کان آئي؟
ڪو گلاب ڦٽي ڪونهي وڃو!

9.
بقا صرف فنا جي پيروي ڪري ٿي.

10.
اڄ شام جي خاموشي ۾،
ڪونجڙيون آسمان ۾ ڇا ڳولينديون آهن؟
منهنجي بيچاري روح انھن سان گڏ اڏامي رهي آهي.

11.
دل چاهي ٿو يادون تازيون ڪري،
روح کي ٻيهر جيئرائڻ لاءِ.

12.
رڃ جي گھٽي مان آواز اچي ٿو،
متان ڪو سمجهي ته مان موت کان ڊڄان ٿو!

13.
زندگي ڪٽيل آهي، پر اھا جيئرايل آهي،
روح جي گھراڙين ۾ هزارين سفر ڇپيل آهن.

14.
ڪا گجگجڻ يا ڪا ڏاڍ ڪانهي،
سڄو بن سانتيءَ سان ڀريو پيو آهي.

15.
منهنجي پڪڙ ۾ ڏينھن جا ڏاها،
شاهه عنايت جي زمين، منهنجي پاڻ ۾ سمايل.

16.
اڪيلائي جي جنگ ۾،
ھٿ ۾ خنجر بدران، زخم ئي زخم آهن.

17.
ھاڻي مان نه آيان،
اسان جو آسر به وڃي ويو آهي.

18.
تو ڪٿي لڪي ويئي آهين؟
زندگي سڄي خالي ٿي پئي آهي.

19.
سمنڊ کي پار ڪرڻ لاءِ،
چنڊ جي روشنيءَ جا ٽڪرا ڪٽي ڇڏيا آهن.

20.
مان چاهيان ٿو توکي دل جي عڪس ۾ ڏسان،
سپنن جي رات ۾، تون مون کي ملڻ ايندين.

21.
ھن پل اياز، ڪهڙا ماڻهو ۽ ڪهڙا رنگ آهن؟
سڀ ڪجهه بدلجي ويو آهي.

22.
اي ازلي حسن، منهنجي روح کي ترس!
پردو هٽائي، ڇوڪريءَ وانگر ڪجھ پل ڏيکاريو.

23.
تون چنڊ جي چوٽي تي، مان چڪور وانگر،
اچ ته ڳجھيون ڳالھون ڪريون.

24.
واس وڃڻو آهي، پر گل ڦٽندا ئي رهن ٿا،
ڪالهه جو گلڙو اڄ به ڇٽي پيو آهي.